W imieniu Rzeczypospolitej Polskiej
PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 13 lutego 2002 r. została podpisana w Warszawie
Konwencja między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w
sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się
od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, w następującym
brzmieniu:
KONWENCJA
między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem
Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania
uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu
Rzeczpospolita Polska i Królestwo Niderlandów,
pragnąc zawrzeć nową konwencję w sprawie unikania podwójnego
opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie
podatków od dochodu między obu Państwami,
uzgodniły, co następuje:
ROZDZIAŁ I
Zakres konwencji
Artykuł 1
Zakres podmiotowy
Niniejsza konwencja dotyczy osób mających miejsce zamieszkania lub siedzibę w jednym lub w obu Umawiających się Państwach.
Artykuł 2
Podatki, których dotyczy konwencja
1.
Niniejsza konwencja dotyczy podatków od dochodu, bez względu na sposób
ich poboru, które pobiera się na rzecz Umawiającego się Państwa lub
jego jednostek terytorialnych albo organów lokalnych.
2. Za
podatki od dochodu uważa się wszystkie podatki, które pobiera się od
całego dochodu lub od części dochodu, włączając podatki od zysku z
przeniesienia własności majątku ruchomego lub nieruchomego, podatki od
ogólnych kwot płac lub wynagrodzeń wypłacanych przez przedsiębiorstwa,
jak również podatki od przyrostu majątku.
3. Do aktualnie istniejących podatków, których dotyczy konwencja, należą w szczególności:
a) w Niderlandach:
– podatek dochodowy (de inkomstenbelasting),
– podatek od płac (de loonbelasting),
–
podatek od spółek (de vennootschapsbelasting), włączając udział Rządu w
zyskach netto pochodzących z eksploatacji zasobów naturalnych zgodnie z
ustawą o górnictwie z 1810 r. (Mijnwet 1810) w związku z koncesjami
wydanymi od 1967 r. lub zgodnie z ustawą o górnictwie na obszarze
szelfu kontynentalnego Holandii z 1965 r. (Mijnwet Continentaal Plat
1965),
– podatek od dywidend (de dividendbelasting),
(zwane dalej „podatkiem niderlandzkim”);
b) w Rzeczypospolitej Polskiej:
– podatek dochodowy od osób fizycznych, i
– podatek dochodowy od osób prawnych,
(zwane dalej „podatkiem polskim”).
4.
Niniejsza konwencja będzie miała także zastosowanie do wszystkich
podatków takiego samego lub w istotnym stopniu podobnego rodzaju, które
po podpisaniu niniejszej konwencji zostaną wprowadzone obok
istniejących podatków lub w ich miejsce. Właściwe organy Umawiających
się Państw będą informowały się wzajemnie o zasadniczych zmianach
dokonanych w ich ustawach podatkowych.
ROZDZIAŁ II
Definicje
Artykuł 3
Definicje ogólne
1. W rozumieniu niniejszej konwencji, jeżeli z kontekstu nie wynika inaczej:
a)
określenie „Umawiające się Państwo” oznacza w zależności od kontekstu
Królestwo Niderlandów (Niderlandy) lub Rzeczpospolitą Polską (Polskę);
określenie „Umawiające się Państwa” oznacza Królestwo Niderlandów
(Niderlandy) i Rzeczpospolitą Polską (Polskę);
b) określenie
„Niderlandy” oznacza część Królestwa Niderlandów położoną w Europie, w
tym jego morze terytorialne oraz wszelkie obszary poza morzem
terytorialnym, nad którymi zgodnie z prawem międzynarodowym Niderlandy
sprawują jurysdykcję lub suwerenne prawa w odniesieniu do dna
morskiego, jego podglebia i przyległego do nich słupa wody oraz ich
zasobów naturalnych;
c) określenie „Polska” użyte w sensie
geograficznym oznacza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym każdy
obszar poza jej wodami terytorialnymi, nad którymi na podstawie
ustawodawstwa Rzeczypospolitej Polskiej i zgodnie z prawem
międzynarodowym Rzeczpospolita Polska sprawuje suwerenne prawa nad dnem
morskim, jego podglebiem, przyległym do nich słupem wodnym i nad ich
zasobami naturalnymi;
d) określenie „osoba” oznacza osobę fizyczną, spółkę oraz każde inne zrzeszenie osób;
e)
określenie „spółka” oznacza osobę prawną lub inną jednostkę
organizacyjną, którą dla celów podatkowych traktuje się jako osobę
prawną;
f) określenia „przedsiębiorstwo jednego Umawiającego się
Państwa” i „przedsiębiorstwo drugiego Umawiającego się Państwa”
oznaczają odpowiednio przedsiębiorstwo prowadzone przez osobę mającą
miejsce zamieszkania lub siedzibę w jednym Umawiającym się Państwie i
przedsiębiorstwo prowadzone przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub
siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie;
g) określenie
„transport międzynarodowy” oznacza wszelki transport statkiem morskim
lub statkiem powietrznym albo statkiem eksploatowanym w żegludze
śródlądowej przez przedsiębiorstwo, którego miejsce faktycznego zarządu
znajduje się w Umawiającym się Państwie, z wyjątkiem przypadku, gdy
taki statek morski, statek powietrzny lub statek żeglugi śródlądowej
jest eksploatowany wyłącznie między miejscami położonymi w drugim
Umawiającym się Państwie;
h) określenie „obywatel” oznacza:
(i) każdą osobę fizyczną posiadającą obywatelstwo Umawiającego się Państwa;
(ii)
każdą osobę prawną, spółkę osobową lub stowarzyszenie utworzone na
podstawie ustawodawstwa obowiązującego w Umawiającym się Państwie;
i) określenie „właściwy organ” oznacza:
(i) w przypadku Niderlandów – Ministra Finansów lub jego upoważnionego przedstawiciela;
(ii) w przypadku Polski – Ministra Finansów lub jego upoważnionego przedstawiciela.
2.
Przy stosowaniu niniejszej konwencji przez Umawiające się Państwo,
jeżeli z kontekstu nie wynika inaczej, każde określenie, które nie
zostało w niej zdefiniowane, będzie miało takie znaczenie, jakie
przyjmuje się zgodnie z prawem tego Państwa w zakresie podatków, do
których ma zastosowanie niniejsza konwencja, przy czym znaczenie
wynikające ze stosowanego ustawodawstwa podatkowego tego Państwa będzie
miało pierwszeństwo przed znaczeniem nadanym określeniu przez inne
przepisy prawne tego Państwa.
Artykuł 4
Miejsce zamieszkania lub siedziba
1.
W rozumieniu niniejszej konwencji, określenie „osoba mająca miejsce
zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza osobę,
która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi
na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, miejsce zarządu
albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to
Państwo, każdą jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże
określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym
Państwie, w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie.
2. Jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1, osoba fizyczna ma
miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status
określa się według następujących zasad:
a) osobę uważa się za
mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe
miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu
Umawiających się Państwach, to uważa się, że ma ona miejsce
zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste
i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
b) jeżeli nie można
ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo
jeżeli nie posiada stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to
uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym
zwykle przebywa;
c) jeżeli osoba przebywa zazwyczaj w obu
Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się, że
ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem;
d)
jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem
żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną
tę kwestię w drodze wzajemnego porozumienia.
3. Jeżeli stosownie do
postanowień ustępu 1 osoba niebędąca osobą fizyczną ma siedzibę w obu
Umawiających się Państwach, to uważa się, że ma ona siedzibę w tym
Umawiającym się Państwie, w którym znajduje się miejsce jej faktycznego
zarządu.
4. Uważa się, że fundusz emerytalny ma siedzibę w tym
Państwie, w którym jest uznany i kontrolowany na podstawie przepisów
ustawodawstwa Umawiającego się Państwa i którego dochód jest na ogół
zwolniony od opodatkowania w tym Państwie.
Artykuł 5
Zakład
1. W
rozumieniu niniejszej konwencji, określenie „zakład” oznacza stałą
placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest
działalność gospodarcza przedsiębiorstwa.
2. Określenie „zakład” obejmuje w szczególności:
a) miejsce zarządu,
b) filię,
c) biuro,
d) fabrykę,
e) warsztat i
f) kopalnię, źródło ropy naftowej lub gazu ziemnego, kamieniołom albo inne miejsce wydobywania zasobów naturalnych.
3. Plac budowy lub prace budowlane albo instalacyjne stanowią zakład tylko wtedy, gdy trwają one dłużej niż dwanaście miesięcy.
4. Bez względu na poprzednie postanowienia tego artykułu określenie „zakład” nie obejmuje:
a)
użytkowania placówek, które służą wyłącznie do składowania, wystawiania
lub dostarczania dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa;
b)
utrzymywania zapasów dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa
wyłącznie w celu składowania, wystawiania lub dostarczania;
c) utrzymywania zapasów dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa wyłącznie w celu przerobu przez inne przedsiębiorstwo;
d) utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu zakupu dóbr lub towarów albo zbierania informacji dla przedsiębiorstwa;
e)
utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu prowadzenia dla
przedsiębiorstwa jakiejkolwiek innej działalności o charakterze
przygotowawczym lub pomocniczym;
f) utrzymywania stałej placówki
wyłącznie w celu prowadzenia któregokolwiek połączenia rodzajów
działalności, o których mowa pod literami od a) do e), pod warunkiem
jednak, że całkowita działalność stałej placówki, wynikająca z takiego
połączenia rodzajów działalności, ma charakter przygotowawczy lub
pomocniczy.
5. Bez względu na postanowienia ustępów 1 i 2, jeżeli
osoba, z wyjątkiem niezależnego przedstawiciela w rozumieniu ustępu 6,
działa w imieniu przedsiębiorstwa oraz posiada i zwyczajowo wykonuje
pełnomocnictwo do zawierania umów w Umawiającym się Państwie w imieniu
przedsiębiorstwa, to uważa się, że przedsiębiorstwo to posiada zakład w
tym Państwie w zakresie prowadzenia każdego rodzaju działalności, który
osoba ta podejmuje dla przedsiębiorstwa, chyba że czynności wykonywane
przez tę osobę ograniczają się do rodzajów działalności wymienionych w
ustępie 4, które, gdyby były wykonywane za pośrednictwem stałej
placówki, nie powodowałyby uznania tej placówki za zakład na podstawie
postanowień tego ustępu.
6. Nie uważa się, że przedsiębiorstwo
posiada zakład w Umawiającym się Państwie tylko z tego powodu, że
prowadzi ono w tym Państwie działalność poprzez maklera, komisanta albo
innego niezależnego przedstawiciela, pod warunkiem że takie osoby
działają w ramach swojej zwykłej działalności.
7. Fakt, że spółka
mająca siedzibę w Umawiającym się Państwie kontroluje lub jest
kontrolowana przez spółkę, która ma siedzibę w drugim Umawiającym się
Państwie albo która prowadzi działalność w tym drugim Państwie (przez
posiadany tam zakład albo w inny sposób), nie wystarcza, aby
którąkolwiek z tych spółek uważać za zakład drugiej spółki.
ROZDZIAŁ III
Opodatkowanie dochodu
Artykuł 6
Dochód z majątku nieruchomego
1.
Dochód osiągany przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w
Umawiającym się Państwie z majątku nieruchomego (włączając dochód z
gospodarstwa rolnego lub leśnego), położonego w drugim Umawiającym się
Państwie, może być opodatkowany w tym drugim Państwie.
2.
Określenie „majątek nieruchomy” ma takie znaczenie, jakie nadaje mu
prawo tego Umawiającego się Państwa, na terytorium którego dany majątek
jest położony. Określenie to obejmuje w każdym przypadku mienie
przynależne do majątku nieruchomego, żywy i martwy inwentarz
gospodarstw rolnych i leśnych, prawa, do których mają zastosowanie
przepisy prawa powszechnego dotyczące nieruchomości gruntowych, prawa
użytkowania nieruchomości, jak również prawa do stałych lub zmiennych
świadczeń z tytułu eksploatacji lub prawa do eksploatacji złóż
mineralnych, źródeł i innych zasobów naturalnych. Statki morskie i
statki powietrzne oraz statki eksploatowane w żegludze śródlądowej nie
stanowią majątku nieruchomego.
3. Postanowienia ustępu 1 stosuje
się do dochodu osiągniętego z bezpośredniego użytkowania, najmu,
dzierżawy lub innego rodzaju użytkowania majątku nieruchomego.
4.
Postanowienia ustępów 1 i 3 stosuje się również do dochodu z majątku
nieruchomego przedsiębiorstwa i do dochodu z majątku nieruchomego
służącego do wykonywania wolnego zawodu.
Artykuł 7
Zyski przedsiębiorstw
1. Zyski
przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko
w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność
gospodarczą w drugim Umawiającym się Państwie poprzez położony tam
zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to
zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak
tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.
2.
Jeżeli przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa wykonuje działalność w
drugim Umawiającym się Państwie poprzez położony tam zakład, to, z
zastrzeżeniem postanowień ustępu 3, w każdym Umawiającym się Państwie
należy przypisać temu zakładowi takie zyski, które mógłby on osiągnąć,
gdyby wykonywał taką samą lub podobną działalność w takich samych lub
podobnych warunkach jako samodzielne przedsiębiorstwo i był całkowicie
niezależny w stosunkach z przedsiębiorstwem, którego jest zakładem.
3.
Przy ustalaniu zysków zakładu dopuszcza się odliczanie nakładów
ponoszonych dla tego zakładu włącznie z kosztami zarządzania i ogólnymi
kosztami administracyjnymi, niezależnie od tego, czy powstały w tym
Państwie, w którym położony jest zakład, czy gdzie indziej.
4.
Jeżeli w Umawiającym się Państwie istnieje zwyczaj ustalania zysków
zakładu przez podział całkowitych zysków przedsiębiorstwa na jego
poszczególne części, to postanowienia ustępu 2 nie wykluczają ustalenia
przez to Umawiające się Państwo zysku do opodatkowania według zwykle
stosowanego podziału; sposób stosowanego podziału zysku musi jednak być
taki, żeby wynik był zgodny z zasadami zawartymi w tym artykule.
5. Zakładowi nie można przypisać zysku tylko z tytułu samego zakupu dóbr lub towarów dla przedsiębiorstwa.
6.
Przy stosowaniu poprzednich ustępów ustalanie zysków zakładu powinno
być dokonywane każdego roku w taki sam sposób, chyba że istnieją
uzasadnione powody, aby postąpić inaczej.
7. Jeżeli w zyskach
mieszczą się części dochodów, które zostały odrębnie uregulowane w
innych artykułach niniejszej konwencji, to postanowienia tych innych
artykułów nie będą naruszane przez postanowienia tego artykułu.
Artykuł 8
Transport międzynarodowy morski, śródlądowy i powietrzny
1.
Zyski osiągane z eksploatacji w transporcie międzynarodowym statków
morskich lub statków powietrznych podlegają opodatkowaniu tylko w tym
Umawiającym się Państwie, w którym znajduje się miejsce faktycznego
zarządu przedsiębiorstwa.
2. Zyski osiągane z eksploatacji statków
żeglugi śródlądowej w transporcie śródlądowym podlegają opodatkowaniu
tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym znajduje się miejsce
faktycznego zarządu przedsiębiorstwa.
3. Jeżeli miejsce
faktycznego zarządu przedsiębiorstwa żeglugi morskiej lub
przedsiębiorstwa żeglugi śródlądowej znajduje się na pokładzie statku
morskiego lub statku żeglugi śródlądowej, to uważa się, że znajduje się
ono w tym Umawiającym się Państwie, w którym znajduje się port
macierzysty statku morskiego lub statku żeglugi śródlądowej, a jeżeli
statek morski lub statek żeglugi śródlądowej nie ma portu
macierzystego, to w tym Umawiającym się Państwie, w którym osoba
eksploatująca statek morski lub statek żeglugi śródlądowej ma miejsce
zamieszkania lub siedzibę.
4. W rozumieniu tego artykułu do zysków
osiąganych z eksploatacji w transporcie międzynarodowym statków
morskich lub statków powietrznych zalicza się zyski osiągane z
dzierżawy statków morskich lub statków powietrznych bez załogi,
eksploatowanych w transporcie międzynarodowym, jeżeli takie zyski z
dzierżawy są uboczne w stosunku do zysków opisanych w ustępach 1 i 2.
5.
Postanowienia ustępu 1 stosuje się również do zysków pochodzących z
uczestnictwa w umowie poolowej, we wspólnym przedsiębiorstwie lub w
międzynarodowym związku eksploatacyjnym.
Artykuł 9
Przedsiębiorstwa powiązane
1. Jeżeli:
a)
przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa uczestniczy bezpośrednio lub
pośrednio w zarządzaniu, kontroli lub w kapitale przedsiębiorstwa
drugiego Umawiającego się Państwa, albo
b) te same osoby
uczestniczą bezpośrednio lub pośrednio w zarządzaniu, kontroli lub w
kapitale przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa i przedsiębiorstwa
drugiego Umawiającego się Państwa,
i jeżeli w jednym i w drugim
przypadku między dwoma przedsiębiorstwami, w zakresie ich stosunków
handlowych lub finansowych, zostaną umówione lub narzucone warunki,
które różnią się od warunków, które ustaliłyby między sobą niezależne
przedsiębiorstwa, wówczas zyski, które osiągnęłoby jedno z
przedsiębiorstw bez tych warunków, ale z powodu tych warunków ich nie
osiągnęło, mogą być uznane za zyski tego przedsiębiorstwa i odpowiednio
opodatkowane. Jednakże rozumie się, iż fakt, że przedsiębiorstwa
powiązane zawarły porozumienia takie jak porozumienia o podziale
kosztów lub ogólne porozumienia w zakresie świadczenia usług
dotyczących przypisania kosztów lub opartych na przypisaniu kosztów
dotyczących zarządzania, kosztów ogólnoadministracyjnych, technicznych
lub handlowych, kosztów związanych z pracami badawczymi i rozwojowymi
oraz innych podobnych kosztów, nie stanowi sam w sobie warunku w
rozumieniu poprzedniego zdania pod warunkiem, że takie porozumienia
oparte są na zasadach wolnorynkowych.
2. Jeżeli Umawiające się
Państwo włącza do zysków własnego przedsiębiorstwa i odpowiednio
opodatkowuje również zyski przedsiębiorstwa drugiego Umawiającego się
Państwa, z tytułu których przedsiębiorstwo to zostało opodatkowane w
tym drugim Państwie, a zyski w ten sposób połączone są zyskami, które
osiągnęłoby przedsiębiorstwo pierwszego wymienionego Państwa, gdyby
warunki ustalone między obydwoma przedsiębiorstwami były warunkami,
które byłyby uzgodnione między przedsiębiorstwami niezależnymi, wtedy
to drugie Państwo dokona odpowiedniej korekty kwoty podatku
wymierzonego w nim od tych zysków. Przy ustalaniu takiej korekty będą
odpowiednio uwzględnione inne postanowienia niniejszej konwencji, a
właściwe organy Umawiających się Państw będą w razie konieczności
porozumiewać się ze sobą bezpośrednio.
Artykuł 10
Dywidendy
1.
Dywidendy wypłacane przez spółkę mającą siedzibę w Umawiającym się
Państwie osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim
Umawiającym się Państwie mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.
2.
Jednakże dywidendy takie mogą być opodatkowane także w Umawiającym się
Państwie, w którym spółka wypłacająca dywidendy ma swoją siedzibę, i
zgodnie z prawem tego Państwa, ale jeżeli osoba uprawniona do dywidend
ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie,
to podatek tak wymierzony nie może przekroczyć:
a) 5 procent kwoty
dywidend brutto, jeżeli osobą uprawnioną jest spółka (inna niż spółka
osobowa), której bezpośredni udział w kapitale spółki wypłacającej
dywidendy wynosi co najmniej 10 procent,
b) 15 procent kwoty dywidend brutto we wszystkich pozostałych przypadkach.
3. Właściwe organy Umawiających się Państw uzgodnią w drodze wzajemnego porozumienia sposób stosowania ustępu 2.
4. Postanowienia ustępu 2 nie naruszają opodatkowania spółki w odniesieniu do zysków, z których dywidendy są wypłacane.
5.
Określenie „dywidendy” użyte w tym artykule oznacza dochód z akcji,
akcji gratisowych lub praw do udziału w zyskach, akcji w górnictwie,
akcji członków założycieli lub innych praw do udziału w zyskach, jak
również dochód z wierzytelności dających prawo uczestniczenia w zyskach
oraz dochód z innych praw w spółce, który według prawa Państwa, w
którym spółka wypłacająca dywidendy ma siedzibę, jest pod względem
podatkowym traktowany jak dochód z akcji.
6. Postanowienia ustępów
1 i 2 tego artykułu nie mają zastosowania, jeżeli osoba uprawniona do
dywidend, mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się
Państwie, wykonuje w drugim Umawiającym się Państwie, w którym znajduje
się siedziba spółki wypłacającej dywidendy, działalność gospodarczą
poprzez zakład w nim położony, bądź wykonuje w tym drugim Państwie
wolny zawód w oparciu o położoną w nim stałą placówkę, i gdy udział, z
tytułu którego wypłaca się dywidendy, faktycznie wiąże się z
działalnością takiego zakładu lub stałej placówki. W takim przypadku, w
zależności od konkretnej sytuacji, stosuje się postanowienia artykułu 7
lub artykułu 14. 7. Jeżeli spółka, której siedziba znajduje się w
Umawiającym się Państwie, osiąga zyski lub dochody z drugiego
Umawiającego się Państwa, wówczas to drugie Państwo nie może obciążać
podatkiem dywidend wypłacanych przez tę spółkę, z wyjątkiem przypadku,
gdy takie dywidendy są wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania
lub siedzibę w tym drugim Państwie, lub gdy udział, z tytułu którego
dywidendy są wypłacane, faktycznie wiąże się z działalnością zakładu
lub stałej placówki położonej w drugim Państwie, ani też obciążać
niewydzielonych zysków spółki podatkiem od niewydzielonych zysków,
nawet kiedy wypłacone dywidendy lub niewydzielone zyski całkowicie lub
częściowo pochodzą z zysków albo dochodów osiągniętych w tym drugim
Państwie.
Artykuł 11
Odsetki
1.
Odsetki, które powstają w Umawiającym się Państwie i są wypłacane
osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym
się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.
2.
Jednakże takie odsetki mogą być także opodatkowane w Umawiającym się
Państwie, w którym powstają, i zgodnie z ustawodawstwem tego Państwa,
ale jeżeli osoba uprawniona do odsetek ma miejsce zamieszkania lub
siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, to podatek w ten sposób
ustalony nie może przekroczyć 5 procent kwoty brutto tych odsetek.
3.
Bez względu na postanowienia ustępu 2, odsetki, o których mowa w
ustępie 1, podlegają opodatkowaniu tylko w Umawiającym się Państwie, w
którym odbiorca odsetek ma miejsce zamieszkania lub siedzibę, jeżeli
odbiorca ten jest osobą uprawnioną do odsetek i jeżeli takie odsetki są
wypłacane:
a) z tytułu jakiegokolwiek rodzaju pożyczki udzielonej,
zabezpieczonej lub gwarantowanej przez instytucję publiczną promującą
eksport, której właścicielem jest Umawiające się Państwo lub która jest
przez nie kontrolowana;
b) w związku ze sprzedażą na kredyt wyposażenia przemysłowego, handlowego lub naukowego;
c) w związku z jakąkolwiek pożyczką udzieloną przez bank;
d)
w związku z obligacjami, skryptami dłużnymi lub innymi podobnymi
obligacjami emitowanymi przez Rząd Umawiającego się Państwa, jego
jednostkę terytorialną lub organ lokalny;
e) drugiemu Umawiającemu się Państwu lub jego jednostce terytorialnej albo jego organowi lokalnemu.
4. Właściwe organy Umawiających się Państw uzgodnią w drodze wzajemnego porozumienia sposób stosowania ustępów 2 i 3.
5.
Użyte w tym artykule określenie „odsetki” oznacza dochód z wszelkiego
rodzaju wierzytelności, zarówno zabezpieczonych, jak i
niezabezpieczonych hipoteką, lecz niedających prawa do uczestniczenia w
zyskach dłużnika, a w szczególności dochody z państwowych papierów
wartościowych oraz dochody z obligacji lub skryptów dłużnych, włącznie
z premiami i nagrodami związanymi z takimi papierami wartościowymi,
obligacjami lub skryptami dłużnymi. Opłat karnych z tytułu opóźnionej
zapłaty nie uważa się za odsetki w rozumieniu tego artykułu.
6.
Postanowienia ustępów 1, 2 i 3 tego artykułu nie mają zastosowania,
jeżeli osoba uprawniona do odsetek, mająca miejsce zamieszkania lub
siedzibę w Umawiającym się Państwie, prowadzi w drugim Państwie, w
którym powstają odsetki, działalność gospodarczą poprzez zakład tam
położony, bądź wykonuje wolny zawód w oparciu o stałą placówkę, która
jest w nim położona, i jeżeli wierzytelność, z tytułu której płacone są
odsetki, jest faktycznie związana z takim zakładem lub stałą placówką.
W takim przypadku stosuje się postanowienia artykułu 7 lub artykułu 14.
7. Uważa się, że odsetki powstają w Umawiającym się Państwie,
jeżeli płatnikiem jest osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w
tym Państwie. Jeżeli jednak osoba wypłacająca odsetki, bez względu na
to, czy ma ona miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się
Państwie, posiada w Umawiającym się Państwie zakład lub stałą placówkę,
w związku z działalnością których powstało zobowiązanie, z tytułu
którego są wypłacane odsetki, i zapłata tych odsetek jest pokrywana
przez ten zakład lub stałą placówkę, to uważa się, że odsetki takie
powstają w Państwie, w którym położony jest zakład lub stała placówka.
8.
Jeżeli między płatnikiem a osobą uprawnioną do odsetek lub między nimi
a osobą trzecią istnieją szczególne powiązania i dlatego odsetki mające
związek z roszczeniem wynikającym z długu, z tytułu którego są
wypłacane, przekraczają kwotę, która byłaby uzgodniona pomiędzy
płatnikiem a osobą uprawnioną do odsetek bez takich powiązań, wówczas
postanowienia tego artykułu mają zastosowanie tylko do ostatniej
wymienionej kwoty. W takim przypadku nadpłacona część podlega
opodatkowaniu zgodnie z ustawodawstwem każdego Umawiającego się Państwa
i z uwzględnieniem innych postanowień niniejszej konwencji.
Artykuł 12
Należności licencyjne
1.
Należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie i
wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim
Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.
2.
Jednakże należności licencyjne, o których mowa w ustępie 1 tego
artykułu, mogą być także opodatkowane w Umawiającym się Państwie, w
którym powstają, i zgodnie z jego ustawodawstwem, ale jeżeli odbiorca
jest osobą uprawnioną do należności licencyjnych, to podatek w ten
sposób ustalony nie może przekroczyć 5 procent kwoty brutto należności
licencyjnych.
3. Właściwe organy Umawiających się Państw uzgodnią w drodze wzajemnego porozumienia sposób stosowania ustępu 2.
4.
Określenie „należności licencyjne” użyte w tym artykule oznacza
wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do
użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego,
artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego
patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy
technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do
użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za
informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej
lub naukowej.
5. Postanowienia ustępów 1 i 2 tego artykułu nie
mają zastosowania, jeżeli osoba uprawniona do należności licencyjnych,
mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie,
prowadzi w drugim Umawiającym się Państwie, z którego pochodzą
należności licencyjne, działalność gospodarczą poprzez zakład w nim
położony, bądź wykonuje wolny zawód w oparciu o stałą placówkę tam
położoną, a prawa lub majątek, z tytułu których wypłacane są należności
licencyjne, faktycznie wiążą się z działalnością tego zakładu lub
stałej placówki. W takim przypadku stosuje się odpowiednio
postanowienia artykułu 7 lub artykułu 14.
6. Uważa się, że
należności licencyjne powstają w Umawiającym się Państwie, jeżeli ich
płatnikiem jest osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w tym
Państwie. Jeżeli jednak osoba płacąca należności licencyjne, bez
względu na to, czy ma ona miejsce zamieszkania lub siedzibę w
Umawiającym się Państwie, posiada w Umawiającym się Państwie zakład lub
stałą placówkę, w związku z którą powstał obowiązek zapłaty należności
licencyjnych, a należności te są pokrywane przez ten zakład lub stałą
placówkę, to uważa się, iż należności licencyjne powstają w Państwie, w
którym położony jest zakład lub stała placówka.
7. Jeżeli w wyniku
szczególnych powiązań między płatnikiem a osobą uprawnioną do
należności licencyjnych lub między nimi a osobą trzecią kwota
należności licencyjnych płacona za użytkowanie, prawo lub informację
przekracza kwotę, którą płatnik i osoba uprawniona do należności
licencyjnych uzgodniliby bez tych powiązań, to postanowienia tego
artykułu stosuje się tylko do tej ostatniej wymienionej kwoty. W takim
przypadku nadpłacona część podlega opodatkowaniu zgodnie z
ustawodawstwem każdego Umawiającego się Państwa i z uwzględnieniem
innych postanowień niniejszej konwencji.
Artykuł 13
Zyski z przeniesienia własności majątku
1.
Zyski, osiągane przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w
Umawiającym się Państwie z przeniesienia własności majątku nieruchomego
w rozumieniu artykułu 6 i położonego w drugim Umawiającym się Państwie,
mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.
2. Zyski z
przeniesienia własności mienia ruchomego stanowiącego część mienia
zakładu, który przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa posiada w
drugim Umawiającym się Państwie, albo z przeniesienia własności mienia
ruchomego należącego do stałej placówki, którą osoba mająca miejsce
zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie posiada w drugim
Umawiającym się Państwie w celu wykonywania wolnego zawodu, łącznie z
zyskami, które pochodzą z przeniesienia własności takiego zakładu
(odrębnie albo z całym przedsiębiorstwem) lub takiej stałej placówki,
mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.
3. Zyski osiągane z
przeniesienia własności eksploatowanych w transporcie międzynarodowym
statków morskich, statków powietrznych lub statków żeglugi śródlądowej
oraz z przeniesienia własności majątku ruchomego związanego z
eksploatacją takich statków morskich, statków powietrznych lub statków
żeglugi śródlądowej podlegają opodatkowaniu tylko w tym Umawiającym się
Państwie, w którym znajduje się miejsce faktycznego zarządu
przedsiębiorstwa. Dla celów tego ustępu stosuje się postanowienia
ustępu 3 artykułu 8.
4. Zyski z przeniesienia własności
jakiegokolwiek majątku niewymienionego w ustępach 1, 2 i 3 podlegają
opodatkowaniu tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym
przenoszący własność ma miejsce zamieszkania lub siedzibę.
5.
Postanowienia ustępu 4 nie naruszają prawa każdego Umawiającego się
Państwa do nałożenia zgodnie z własnym ustawodawstwem podatku od zysków
z przeniesienia własności akcji lub praw do udziału w zyskach w spółce,
której kapitał jest całkowicie lub częściowo podzielony na akcje
(udziały) i która zgodnie z prawem tego Państwa posiada w tym Państwie
siedzibę, osiągniętych przez osobę fizyczną mającą miejsce zamieszkania
w drugim Umawiającym się Państwie, i która miała miejsce zamieszkania w
pierwszym Państwie w ciągu ostatnich dziesięciu lat poprzedzających
przeniesienie własności akcji (udziałów) lub praw do udziału w zyskach
spółki. W przypadku gdy na podstawie prawa wewnętrznego pierwszego
Umawiającego się Państwa ustalony zostanie wymiar podatku od osoby z
tytułu przeniesienia własności wymienionych wyżej akcji (udziałów)
uznany za dokonany w czasie jej emigracji z pierwszego wymienionego
Państwa, to powyższe postanowienie ma zastosowanie tylko w takim
zakresie, w jakim część wymiaru pozostaje nieuregulowana.
Artykuł 14
Wolne zawody
1.
Dochód, który osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się
Państwie osiąga z wykonywania wolnego zawodu albo z innej działalności
o samodzielnym charakterze, podlega opodatkowaniu tylko w tym Państwie,
chyba że osoba ta posiada stałą placówkę w drugim Umawiającym się
Państwie w celu wykonywania swej działalności. Jeżeli posiada ona taką
stałą placówkę, wówczas dochód może być opodatkowany w drugim Państwie,
jednak tylko w takim zakresie, w jakim może być przypisany tej stałej
placówce.
2. Określenie „wolny zawód” obejmuje w szczególności
samodzielnie wykonywaną działalność naukową, literacką, artystyczną,
wychowawczą lub edukacyjną, jak również samodzielnie wykonywaną
działalność lekarzy, prawników, inżynierów, architektów, dentystów i
księgowych.
Artykuł 15
Praca najemna
1. Z uwzględnieniem
postanowień artykułów 16, 18, 19, 20 i 21 uposażenia, płace i inne
podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w
Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, podlegają
opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca najemna wykonywana
jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca najemna jest tak
wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w
tym drugim Państwie.
2. Bez względu na postanowienia ustępu 1
wynagrodzenie, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym
się Państwie otrzymuje za pracę najemną, wykonywaną w drugim
Umawiającym się Państwie, podlega opodatkowaniu tylko w pierwszym
Państwie, jeżeli:
a) odbiorca przebywa w drugim Państwie przez
okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni podczas
dwunastomiesięcznego okresu rozpoczynającego się lub kończącego w danym
roku podatkowym i
b) wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę
lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub
siedziby w drugim Państwie, i
c) wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.
3.
Bez względu na poprzednie postanowienia tego artykułu wynagrodzenie
otrzymywane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się
Państwie z pracy najemnej, wykonywanej na pokładzie statku morskiego,
statku powietrznego albo na pokładzie statku żeglugi śródlądowej
eksploatowanego w transporcie międzynarodowym, może być opodatkowane
tylko w tym Umawiającym się Państwie.
Artykuł 16
Wynagrodzenia dyrektorów
Wynagrodzenia
dyrektorów i inne podobne wypłaty, które osoba mająca miejsce
zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje jako członek rady
dyrektorów spółki mającej siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie,
mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.
Artykuł 17
Artyści i sportowcy
1. Bez
względu na postanowienia artykułów 14 i 15 dochód uzyskany przez osobę
mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie z tytułu
działalności artystycznej, na przykład artysty scenicznego, filmowego,
radiowego lub telewizyjnego, jak też muzyka lub sportowca, z osobiście
wykonywanej w tym charakterze działalności w drugim Umawiającym się
Państwie, może być opodatkowany w tym drugim Państwie.
2. Jeżeli
dochód, mający związek z osobiście wykonywaną działalnością artysty lub
sportowca, nie przypada temu artyście lub sportowcowi lecz innej
osobie, to dochód taki bez względu na postanowienia artykułów 7, 14 i
15 może być opodatkowany w tym Umawiającym się Państwie, w którym
działalność tego artysty lub sportowca jest wykonywana.
3.
Postanowienia ustępów 1 i 2 tego artykułu nie mają zastosowania do
dochodu osiąganego z działalności artysty lub sportowca w Umawiającym
się Państwie, jeżeli pobyt w tym Państwie jest całkowicie lub głównie
opłacany z funduszy publicznych jednego lub obu Umawiających się
Państw, ich jednostki terytorialnej, organu lokalnego lub instytucji
rządowej.
Artykuł 18
Emerytury, renty i ubezpieczenia społeczne
1.
Z uwzględnieniem postanowień artykułu 19 ustęp 2 emerytury i inne
podobne świadczenia wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w
Umawiającym się Państwie w związku z wcześniejszym zatrudnieniem, jak i
renty wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się
Państwie, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie.
2. Bez
względu na postanowienia ustępu 1 emerytura lub inne podobne
świadczenie albo renta może być również opodatkowana w tym Umawiającym
się Państwie, z którego jest ona uzyskiwana, zgodnie z prawem tego
Państwa:
a) jeżeli, i o ile, tytuł do takiej emerytury lub innego
podobnego świadczenia albo renty w Umawiającym się Państwie, z którego
jest uzyskiwana, jest zwolniony z opodatkowania, lub składki związane z
emeryturą lub innym podobnym świadczeniem albo rentą dokonywane na
rzecz funduszu emerytalnego lub firmy ubezpieczeniowej były odpisywane
w przeszłości przy obliczaniu dochodu podlegającego opodatkowaniu w tym
Państwie lub kwalifikowały się do innych ulg podatkowych w tym
Państwie; i
b) jeżeli, i o ile, taka emerytura lub inne podobne
świadczenie albo renta nie jest opodatkowana w Umawiającym się
Państwie, w którym odbiorca ma miejsce zamieszkania, według powszechnie
stosowanej stawki od dochodu z pracy najemnej, lub jest opodatkowana od
mniej niż 90% kwoty brutto emerytury lub innego podobnego świadczenia
albo renty; i
c) jeżeli łączna kwota brutto emerytur i innych
podobnych świadczeń oraz rent, a także emerytura lub inne wypłaty,
dokonane na podstawie przepisów o systemie ubezpieczeń społecznych
Państwa, w jakimkolwiek roku kalendarzowym przekroczy kwotę 20.000 euro.
3.
Bez względu na postanowienia ustępów 1 i 2, jeżeli taka emerytura lub
inne podobne świadczenie niebędące z natury świadczeniem okresowym
wypłacane w związku z wcześniejszym zatrudnieniem w drugim Umawiającym
się Państwie jest wypłacane przed dniem rozpoczęcia pobierania
emerytury lub jeżeli zostanie dokonana jednorazowa wypłata w zamian za
prawo do renty przed dniem rozpoczęcia pobierania renty, to takie
świadczenie lub jednorazowa wypłata może być również opodatkowana w
Umawiającym się Państwie, w którym została uzyskana.
4. Uważa się,
że emeryturę lub inne podobne świadczenie albo rentę uzyskuje się z
Umawiającego się Państwa, jeżeli, i o ile, składki lub wypłaty związane
z emeryturą, innym podobnym świadczeniem albo rentą, lub uprawnienia z
nich uzyskane kwalifikują się do ulgi podatkowej w tym Państwie.
Przeniesienie emerytury z funduszu emerytalnego lub firmy
ubezpieczeniowej w jednym Umawiającym się Państwie do funduszu
emerytalnego lub firmy ubezpieczeniowej w innym Państwie nie ogranicza
w żaden sposób praw do opodatkowania przez pierwsze wymienione Państwo
na mocy tego artykułu.
5. Wszelkie emerytury i inne płatności
wypłacane według przepisów systemu ubezpieczeń społecznych Umawiającego
się Państwa osobie mającej miejsce zamieszkania w drugim Umawiającym
się Państwie mogą być opodatkowane w tym pierwszym wymienionym
Umawiającym się Państwie.
6. Właściwe organy Umawiających się
Państw rozstrzygną w drodze wzajemnego porozumienia sposób stosowania
ustępu 2. Ustalą również, jakie bliższe dane osoba mająca miejsce
zamieszkania w Umawiającym się Państwie musi przedstawić dla potrzeb
właściwego stosowania konwencji w drugim Umawiającym się Państwie, a w
szczególności, aby można było ustalić, czy warunki, o których mowa w
ustępie 2 lit. a), b) i c), zostały spełnione.
7. Termin „renta”
oznacza ustaloną kwotę wypłacaną okresowo w ustalonych terminach
dożywotnio lub przez określony lub dający się ustalić okres czasu, jako
spełnienie zobowiązania dokonywania wypłat w zamian za uprzednio w
pełni dokonane zobowiązanie pieniężne lub w równoważniku danej kwoty
pieniężnej.
8. Czy, i w jakim zakresie, emerytura lub podobne
świadczenie podlega postanowieniom tego artykułu lub artykułu 19,
zależy od rodzaju wcześniejszego zatrudnienia, prywatnego lub
państwowego, podczas którego uprawnienia do tej części emerytury lub
podobnego świadczenia zostały wypracowane.
Artykuł 19
Służba publiczna
1.
a)
Uposażenia, płace i inne podobne wynagrodzenia, z wyjątkiem emerytur,
wypłacane przez Umawiające się Państwo, jego jednostkę terytorialną lub
organ lokalny osobie fizycznej z tytułu usług świadczonych na rzecz
tego Państwa, jego jednostki terytorialnej lub organu lokalnego, mogą
być opodatkowane w tym Państwie.
b) Jednakże uposażenia, płace i
inne podobne wynagrodzenia podlegają opodatkowaniu tylko w drugim
Umawiającym się Państwie, jeżeli usługi są świadczone w tym Państwie, a
ta osoba jest osobą mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, która:
(i) jest obywatelem tego Państwa lub
(ii) nie stała się osobą mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie wyłącznie w celu świadczenia tych usług.
2.
a)
Jakakolwiek emerytura wypłacana przez lub pochodząca z funduszy
utworzonych przez Umawiające się Państwo, jego jednostkę terytorialną
lub organ lokalny, osobie fizycznej z tytułu świadczenia usług na rzecz
tego Państwa, jego jednostki terytorialnej lub organu lokalnego, może
być opodatkowana w tym Państwie.
b) Jednakże taka emerytura
podlega opodatkowaniu tylko w drugim Umawiającym się Państwie, jeśli
osoba fizyczna jest obywatelem tego Państwa i posiada w nim miejsce
zamieszkania.
3. Postanowienia artykułów 15, 16, 17 i 18 stosuje się
do uposażeń, płac i podobnych wynagrodzeń oraz emerytur z tytułu
świadczonych usług pozostających w związku z działalnością gospodarczą
prowadzoną przez Umawiające się Państwo, jego jednostkę terytorialną
lub organ lokalny.
Artykuł 20
Wykładowcy i nauczyciele
1.
Wypłaty, jakie wykładowca lub nauczyciel mający miejsce zamieszkania w
Umawiającym się Państwie, a który przebywa w drugim Umawiającym się
Państwie w celu nauczania lub prowadzenia badań naukowych na
uniwersytecie, w szkole wyższej lub w innym zakładzie w celu nauczania
lub prowadzenia badań naukowych w tym drugim Państwie przez okres
najwyżej dwóch lat od daty pierwszego przybycia w tym celu, uzyskuje za
takie nauczanie lub badania naukowe, podlegają opodatkowaniu tylko w
pierwszym wymienionym Państwie.
2. Artykuł ten nie ma zastosowania
do dochodu uzyskanego z tytułu badań, jeżeli takie badania są
podejmowane nie w interesie publicznym, lecz głównie w celu osobistych
korzyści takiej osoby lub osób.
Artykuł 21
Studenci
Wypłaty otrzymywane na
utrzymanie, kształcenie lub odbywanie praktyki przez studenta lub
praktykanta, który przebywa w Umawiającym się Państwie wyłącznie w celu
kształcenia się lub odbywania praktyki, a który ma lub bezpośrednio
przed przybyciem do tego Państwa miał miejsce zamieszkania w drugim
Umawiającym się Państwie, nie podlegają opodatkowaniu w pierwszym
wymienionym Państwie, jeżeli świadczenia te pochodzą ze źródeł spoza
tego Państwa.
Artykuł 22
Inne dochody
1. Dochody osoby
mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie,
bez względu na to, gdzie są osiągane, a które nie są objęte
postanowieniami poprzednich artykułów niniejszej konwencji, podlegają
opodatkowaniu tylko w tym Państwie.
2. Postanowienia ustępu 1 tego
artykułu nie mają zastosowania do dochodów niebędących dochodami z
majątku nieruchomego, określonego w artykule 6 ustęp 2, jeżeli osoba
osiągająca takie dochody, posiadająca miejsce zamieszkania lub siedzibę
w Umawiającym się Państwie, prowadzi w drugim Umawiającym się Państwie
działalność gospodarczą poprzez zakład w nim położony lub wykonuje w
tym drugim Państwie wolny zawód w oparciu o stałą placówkę w nim
położoną i gdy prawo lub majątek, z tytułu których osiąga dochód, są
faktycznie związane z działalnością takiego zakładu lub stałej
placówki. W takim przypadku stosuje się odpowiednio postanowienia
artykułu 7 lub artykułu 14.
ROZDZIAŁ IV
Unikanie podwójnego opodatkowania
Artykuł 23
Unikanie podwójnego opodatkowania
1.
Niderlandy przy nakładaniu podatku na osoby mające miejsce zamieszkania
lub siedzibę w Niderlandach mogą włączyć do podstawy, od której takie
podatki są pobierane, części dochodu, które zgodnie z postanowieniami
tej konwencji mogą być opodatkowane w Polsce.
2. Jeżeli jednak
osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Niderlandach osiąga
części dochodu, które zgodnie z artykułem 6, artykułem 7, artykułem 10
ustęp 6, artykułem 11 ustęp 6, artykułem 12 ustęp 5, artykułem 13 ustęp
1 i 2, artykułem 14, artykułem 15 ustęp 1, artykułem 18 ustęp 2 i 5,
artykułem 19 ustęp 1 (litera a) i 2 (litera a) i artykułem 22 ustęp 2
niniejszej konwencji mogą być opodatkowane w Polsce i są włączone do
podstawy opodatkowania, o której mowa w ustępie 1, to Niderlandy
zwolnią takie części dochodu przez zezwolenie na odliczenie od ich
podatków. To odliczenie będzie obliczone zgodnie z przepisami
niderlandzkiego prawa w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. W
związku z tym wymienione części dochodu będą włączone do ogólnej kwoty
części dochodu, które są zwolnione od podatku Niderlandów na podstawie
tych postanowień.
3. Następnie Niderlandy zezwolą na odliczenie od
podatku Niderlandów tak obliczonego od części dochodu, które zgodnie z
artykułem 10 ustęp 2, artykułem 11 ustęp 2, artykułem 12 ustęp 2,
artykułem 13 ustęp 5, artykułem 16, artykułem 17 i artykułem 18 ustęp 3
niniejszej konwencji mogą być opodatkowane w Polsce w granicach, w
jakich te części dochodu są włączone do podstawy opodatkowania, o
której mowa w ustępie 1. Kwota tego odliczenia będzie równa podatkowi
zapłaconemu w Polsce od tych części dochodu, lecz nie przekroczy kwoty
odliczenia, jakie byłoby dozwolone, gdyby części dochodu tak włączone
były jedynymi częściami dochodu, które są zwolnione od podatku
Niderlandów i na podstawie przepisów prawa Niderlandów o unikaniu
podwójnego opodatkowania.
4. Bez względu na postanowienia ustępu 2
Niderlandy zezwolą na odliczenie podatku zapłaconego w Polsce od części
dochodu, które zgodnie z artykułem 7, artykułem 10 ustęp 6, artykułem
11 ustęp 6, artykułem 12 ustęp 5, artykułem 14 i artykułem 22 ustęp 2
niniejszej konwencji mogą być opodatkowane w Polsce w granicach, w
jakich te części dochodu są włączone do podstawy opodatkowania, o
której mowa w ustępie 1, jeżeli i w granicach, w jakich Niderlandy na
podstawie ich przepisów o unikaniu podwójnego opodatkowania zezwalają
na odliczenie od podatku Niderlandów podatku pobieranego w innym
Państwie od takich części dochodu. Dla obliczenia tego odliczenia mają
zastosowanie odpowiednie postanowienia ustępu 3 tego artykułu.
5.
W odniesieniu do osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w
Polsce podwójnego opodatkowania unikać się będzie w następujący sposób:
a) Jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce
osiąga dochód, który zgodnie z postanowieniami niniejszej konwencji
może być opodatkowany w Niderlandach, to Rzeczpospolita Polska zezwoli
na odliczenie od podatku od dochodu tej osoby kwoty równej podatkowi od
dochodu zapłaconemu w Niderlandach. Jednakże takie odliczenie nie może
przekroczyć tej części podatku od dochodu, jaka została obliczona przed
dokonaniem odliczenia i która odpowiada tej części dochodu, która może
być opodatkowana w Niderlandach.
b) Jeżeli zgodnie z jakimkolwiek
postanowieniem niniejszej konwencji dochód osiągnięty przez osobę
mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce jest zwolniony z
opodatkowania w Polsce, to jednak Polska przy obliczaniu kwoty podatku
od pozostałego dochodu takiej osoby może wziąć pod uwagę zwolniony od
podatku dochód.
ROZDZIAŁ V
Postanowienia szczególne
Artykuł 24
Działalność w strefie przybrzeżnej
1.
Postanowienia tego artykułu mają zastosowanie bez względu na inne
postanowienia niniejszej konwencji. Jednakże postanowienia tego
artykułu nie mają zastosowania, jeżeli działalność w strefie
przybrzeżnej stanowi dla danej osoby zakład na podstawie postanowień
artykułu 5 lub stałą placówkę na podstawie postanowień artykułu 14.
2.
Użyte w tym artykule określenie „działalność w strefie przybrzeżnej”
oznacza działalność prowadzoną w strefie przybrzeżnej w związku z
poszukiwaniami i eksploatacją dna morskiego, jego podglebia oraz ich
zasobów naturalnych w Umawiającym się Państwie.
3. Z zastrzeżeniem
ustępu 4 tego artykułu uważa się, że przedsiębiorstwo Umawiającego się
Państwa prowadzące działalność w tym zakresie w drugim Umawiającym się
Państwie prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie za
pośrednictwem położonego w tym Państwie zakładu, chyba że dana
działalność jest prowadzona w drugim Państwie przez okres lub okresy
nieprzekraczające w sumie 30 dni w dowolnym okresie dwunastu miesięcy.
W rozumieniu tego ustępu:
a)
jeżeli przedsiębiorstwo prowadzące działalność w strefie przybrzeżnej w
drugim Umawiającym się Państwie jest powiązane z innym
przedsiębiorstwem i to drugie przedsiębiorstwo kontynuuje w ramach tego
samego projektu taką samą działalność w strefie przybrzeżnej, którą
prowadzi lub prowadziło pierwsze wymienione przedsiębiorstwo, i gdy
taka działalność prowadzona przez oba przedsiębiorstwa po jej
podsumowaniu przekracza 30 dni, to uważa się, że każde przedsiębiorstwo
prowadzi działalność przekraczającą 30 dni w ciągu 12-miesięcznego
okresu;
b) uważa się, że przedsiębiorstwo jest powiązane z drugim
przedsiębiorstwem, jeżeli jedno posiada bezpośrednio lub pośrednio co
najmniej jedną trzecią kapitału w drugim przedsiębiorstwie lub jeżeli
osoba posiada bezpośrednio lub pośrednio co najmniej jedną trzecią
kapitału w obu przedsiębiorstwach.
4. Jednakże uważa się, że w rozumieniu ustępu 3 tego artykułu określenie „działalność w strefie przybrzeżnej” nie obejmuje:
a) jednego lub jakiegokolwiek połączenia rodzajów działalności wymienionych w artykule 5 ustęp 4;
b)
holowania lub zakotwiczania przez statki skonstruowane specjalnie do
tego celu oraz każdej innej działalności wykonywanej przez takie
statki;
c) transportu zaopatrzenia lub personelu przez statki morskie lub statki powietrzne eksploatowane w transporcie międzynarodowym.
5.
Osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się
Państwie, która prowadzi działalność w strefie przybrzeżnej w drugim
Umawiającym się Państwie, która polega na świadczeniu usług
specjalistycznych lub innej działalności o niezależnym charakterze,
będzie traktowana jako prowadząca działalność ze stałej placówki
położonej w drugim Umawiającym się Państwie, jeżeli działalność w
strefie przybrzeżnej trwa przez okres 30 dni lub dłużej w ciągu
każdorazowego okresu dwunastu miesięcy.
6. Pensje, płace i inne
podobne uposażenia osiągane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w
Umawiającym się Państwie w związku z zatrudnieniem związanym z
działalnością w strefie przybrzeżnej prowadzoną poprzez zakład położony
w drugim Umawiającym się Państwie mogą być opodatkowane w tym drugim
Państwie w zakresie, w jakim zatrudnienie ma miejsce w strefie
przybrzeżnej w tym drugim Państwie.
7. Jeżeli będzie dostarczony
udokumentowany dowód, że w Polsce został zapłacony podatek od części
dochodu, które mogą być opodatkowane w Polsce zgodnie z artykułem 7 lub
artykułem 14 odpowiednio w związku z postanowieniami ustępu 3 i ustępu
5 tego artykułu oraz ustępu 6 tego artykułu, to Niderlandy zezwolą na
obniżenie ich podatku, który będzie obliczony zgodnie z zasadami
zawartymi w artykule 23 ustęp 2.
Artykuł 25
Równe traktowanie
1. Obywatele
Umawiającego się Państwa nie mogą być poddani w drugim Umawiającym się
Państwie ani opodatkowaniu, ani związanym z nim obowiązkom, które są
inne lub bardziej uciążliwe niż opodatkowanie i związane z nim
obowiązki, którym są lub mogą być poddani w tych samych okolicznościach
obywatele tego drugiego Państwa, a w szczególności w związku z ich
miejscem zamieszkania. Niniejsze postanowienie stosuje się również bez
względu na postanowienia artykułu 1 w stosunku do osób, które nie mają
miejsca zamieszkania lub siedziby w jednym lub obu Umawiających się
Państwach.
2. Opodatkowanie zakładu, który przedsiębiorstwo
Umawiającego się Państwa posiada w drugim Umawiającym się Państwie, nie
może być w tym drugim Państwie mniej korzystne niż opodatkowanie
przedsiębiorstw tego drugiego Państwa prowadzących taką samą
działalność. Postanowienie to nie może być rozumiane jako zobowiązujące
Umawiające się Państwo do udzielenia osobom mającym miejsce
zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie
jakichkolwiek osobistych zwolnień, ulg i obniżek podatkowych z uwagi na
stan cywilny lub obciążenia rodzinne, których udziela ono osobom
mającym miejsce zamieszkania na jego terytorium.
3. Z wyjątkiem
przypadków stosowania postanowień artykułu 9 ustęp 1, artykułu 11 ustęp
8 lub artykułu 12 ustęp 7 odsetki, należności licencyjne i inne koszty
ponoszone przez przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa na rzecz
osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym
się Państwie są odliczane przy określaniu podlegających opodatkowaniu
zysków tego przedsiębiorstwa na takich samych warunkach, jakby były one
płacone na rzecz osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w tym
pierwszym Państwie. Podobnie, zobowiązania przedsiębiorstwa
Umawiającego się Państwa, zaciągnięte wobec osoby mającej miejsce
zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, są
odliczane przy określaniu podlegającego opodatkowaniu majątku tego
przedsiębiorstwa na takich samych warunkach, jakby były one zaciągnięte
wobec osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w pierwszym
wymienionym Państwie.
4. Przedsiębiorstwa Umawiającego się
Państwa, których kapitał należy w całości lub częściowo albo który jest
kontrolowany bezpośrednio lub pośrednio przez jedną lub więcej osób,
mających miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się
Państwie, nie mogą być w pierwszym Umawiającym się Państwie poddane
opodatkowaniu, ani związanym z nim obowiązkom, które są inne lub
bardziej uciążliwe aniżeli opodatkowanie i związane z nim obowiązki,
którym są lub mogą być poddane podobne przedsiębiorstwa pierwszego
wymienionego Państwa.
5. Składki płacone przez lub w imieniu osoby
mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie do systemu
emerytalnego uznanego dla celów podatkowych w drugim Umawiającym się
Państwie będą traktowane w taki sam sposób dla potrzeb podatkowych w
pierwszym wymienionym Państwie jak składki płacone do systemu
emerytalnego uznawanego dla potrzeb podatkowych w tym pierwszym –
wymienionym Państwie, pod warunkiem że:
a) osoba ta opłacała
składki do takiego systemu emerytalnego, zanim stała się osobą mającą
miejsce zamieszkania w pierwszym – wymienionym Państwie; i
b)
właściwy organ pierwszego wymienionego Państwa zgodzi się, że ten
system emerytalny odpowiada systemowi emerytalnemu uznawanemu dla
potrzeb podatkowych przez to Państwo.
W rozumieniu tego ustępu
„system emerytalny” obejmuje system emerytalny utworzony w ramach
publicznego systemu ubezpieczeń społecznych.
6. Bez względu na
postanowienia artykułu 2 postanowienia tego artykułu mają zastosowanie
do wszystkich podatków bez względu na ich rodzaj i nazwę.
Artykuł 26
Procedura wzajemnego porozumiewania się
1.
Jeżeli osoba jest zdania, że działania jednego lub obu Umawiających się
Państw wprowadziły lub wprowadzą dla niej opodatkowanie, które jest
niezgodne z postanowieniami niniejszej konwencji, wówczas może ona,
niezależnie od środków odwoławczych przewidzianych w prawie wewnętrznym
tych Państw, przedstawić swoją sprawę właściwemu organowi tego
Umawiającego się Państwa, w którym ma ona miejsce zamieszkania lub
siedzibę, albo, jeżeli w danej sprawie mają zastosowanie postanowienia
artykułu 25 ustęp 1, właściwemu organowi tego Umawiającego się Państwa,
którego jest obywatelem. Sprawa powinna być przedłożona w ciągu trzech
lat, licząc od dnia pierwszego zawiadomienia o działaniu, powodującym
opodatkowanie niezgodne z postanowieniami niniejszej konwencji.
2.
Właściwy organ, jeżeli uzna zarzut za uzasadniony i jeżeli nie może
spowodować zadowalającego rozwiązania, podejmie starania, aby przypadek
ten uregulować w porozumieniu z właściwym organem drugiego Umawiającego
się Państwa, tak aby zapobiec opodatkowaniu niezgodnemu z niniejszą
konwencją. Każde osiągnięte porozumienie zostanie wprowadzone w życie
bez względu na terminy przewidziane przez ustawodawstwo wewnętrzne
Umawiających się Państw.
3. Właściwe organy Umawiających się
Państw będą wspólnie czynić starania, aby w drodze wzajemnego
porozumienia usuwać trudności lub wątpliwości, które mogą powstać przy
interpretacji lub stosowaniu konwencji. Mogą one również porozumiewać
się wzajemnie co do sposobu zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu w
przypadkach, które nie są uregulowane w niniejszej konwencji.
4.
Właściwe organy Umawiających się Państw mogą komunikować się
bezpośrednio w celu osiągnięcia porozumienia w rozumieniu poprzednich
ustępów.
5. Jeżeli jakaś trudność lub wątpliwość powstała na tle
interpretacji lub stosowania konwencji nie może być rozwiązana przez
właściwe organy Umawiających się Państw w drodze procedury wzajemnego
porozumiewania zgodnie z postanowieniami poprzednich ustępów tego
artykułu w ciągu dwóch lat po wniesieniu sprawy, to sprawa ta może, na
wniosek każdego Umawiającego się Państwa, być przedłożona do
postępowania arbitrażowego, lecz tylko po pełnym wyczerpaniu procedur
przewidzianych w ustępach od 1 do 4 tego artykułu i pod warunkiem, że
odnośny podatnik lub odnośni podatnicy wyrażą pisemną zgodę na
związanie się decyzją organu arbitrażowego.
Decyzja organu
arbitrażowego w danym przypadku będzie wiążąca dla obu Umawiających się
Państw oraz dla podatnika lub podatników występujących w danej sprawie.
Artykuł 27
Wymiana informacji
1. Właściwe
organy Umawiających się Państw będą wymieniały informacje, które są
niezbędne do stosowania postanowień niniejszej konwencji, oraz
informacje dotyczące ustawodawstwa wewnętrznego Umawiających się Państw
w odniesieniu do podatków objętych niniejszą konwencją w zakresie, w
jakim opodatkowanie przewidziane w tym ustawodawstwie nie jest
sprzeczne z konwencją. Wymiana informacji nie jest ograniczona
postanowieniami artykułu 1. Wszelkie informacje uzyskane przez
Umawiające się Państwo będą stanowiły tajemnicę na takiej samej
zasadzie, jak informacje uzyskane zgodnie z ustawodawstwem wewnętrznym
tego Państwa, i będą mogły być ujawnione jedynie osobom lub organom (w
tym organom sądowym albo administracyjnym) zajmującym się wymiarem lub
poborem, egzekucją lub ściganiem albo rozpatrywaniem odwołań w zakresie
podatków objętych konwencją. Takie osoby lub organy będą wykorzystywać
informacje wyłącznie w takich celach. Mogą one ujawniać te informacje w
jawnym postępowaniu sądowym lub postanowieniach sądowych.
2.
Umawiające się Państwa mogą przekazać organowi arbitrażowemu,
utworzonemu na podstawie artykułu 26 ustęp 5, takie informacje, jakie
są konieczne dla przeprowadzenia postępowania arbitrażowego. Takie
przekazanie będzie podlegać postanowieniom artykułu 29. Członkowie
organu arbitrażowego podlegają ograniczeniom opisanym w ustępie 1 tego
artykułu w odniesieniu do każdej informacji przekazanej w ten sposób.
Artykuł 28
Pomoc w egzekucji należności podatkowych
1.
Państwa zgadzają się udzielać sobie wzajemnie pomocy i poparcia w celu
poboru zgodnie z ich odnośnym ustawodawstwem i praktyką administracyjną
podatków, do których ma zastosowanie niniejsza konwencja, oraz
wszelkich domiarów, dopłat, zaległych płatności, odsetek i kosztów
związanych z takimi podatkami.
2. Na wniosek Państwa wnioskującego
Państwo proszone ściąga należności podatkowe pierwszego wymienionego
Państwa zgodnie z własnym ustawodawstwem i praktyką administracyjną w
zakresie egzekucji własnych należności podatkowych. Jednakże takie
należności nie korzystają z pierwszeństwa w Państwie proszonym i nie
mogą być ściągnięte w drodze uwięzienia dłużnika za dług. Państwo
proszone nie jest zobowiązane do podejmowania żadnych kroków
egzekucyjnych, które nie są przewidziane w ustawodawstwie Państwa
wnioskującego.
3. Postanowienia ustępu 2 mają zastosowanie tylko
do należności podatkowych stanowiących przedmiot dokumentu
zezwalającego na egzekucję w Państwie wnioskującym i, jeżeli inaczej
nie uzgodniono, które nie są kwestionowane.
Jeżeli jednak
należność jest związana z odpowiedzialnością podatkową osoby, która nie
ma miejsca zamieszkania lub siedziby w Państwie wnioskującym, to ustęp
2 ma zastosowanie tylko wtedy, gdy należność nie może być dłużej
kwestionowana, chyba że właściwe organy uzgodniły inaczej.
4.
Obowiązek udzielenia pomocy w egzekucji należności podatkowych w
odniesieniu do osoby zmarłej lub jej mienia spadkowego jest ograniczony
do wartości mienia spadkowego lub mienia nabytego przez każdego
spadkobiercę zależnie od tego, czy należność ma być uzyskana z masy
spadkowej czy od spadkobierców.
5. Państwo proszone nie jest zobowiązane do zastosowania się do wniosku:
a)
jeżeli Państwo wnioskujące nie wyczerpało wszystkich środków dostępnych
na jego własnym terytorium, z wyjątkiem przypadku, gdy odwołanie się do
takich środków spowodowałoby niewspółmierne dla danego przypadku
trudności;
b) jeżeli uzna ono, że roszczenie podatkowe jest
niezgodne z postanowieniami tej konwencji lub jakiejkolwiek innej
konwencji, której obydwa Państwa są stronami.
6. Do wniosku o pomoc administracyjną w egzekucji należności podatkowej objętej konwencją należy załączyć:
a) oświadczenie, że należność dotyczy podatku objętego konwencją i że spełnione są warunki zawarte w ustępie 3;
b) urzędowo potwierdzoną kopię dokumentu zezwalającego na egzekucje w Państwie wnioskującym;
c) każdy inny dokument wymagany dla potrzeb egzekucji;
d) w razie potrzeby, poświadczoną kopię odnośnego dokumentu, wydanego przez organ administracyjny lub przez sąd powszechny.
7.
Państwo wnioskujące wskaże kwoty roszczenia podatkowego, które mają być
ściągnięte w obu walutach – Państwa wnioskującego i Państwa proszonego.
Kursem wymiany w rozumieniu zdania poprzedniego będzie ostatnia cena
sprzedaży ustalona na najbardziej reprezentatywnym rynku lub rynkach
walutowych Państwa wnioskującego. Każda kwota odzyskana przez Państwo
proszone będzie przekazana Państwu wnioskującemu w walucie Państwa
proszonego. Transfer będzie dokonany w okresie miesiąca od daty
odzyskania.
8. Na żądanie Państwa wnioskującego Państwo proszone w
celu odzyskania kwoty podatku podejmie środki zabezpieczające, nawet
gdy roszczenie jest kwestionowane lub gdy nie ma jeszcze podstawy do
egzekucji, w granicach dozwolonych przez ustawodawstwo i praktykę
administracyjną Państwa proszonego.
9. Dokument zezwalający na
egzekucję w Państwie wnioskującym powinien w razie potrzeby, zgodnie z
przepisami obowiązującymi w Państwie proszonym, być zaakceptowany,
uznany, uzupełniony lub zastąpiony, możliwie jak najszybciej po dniu
otrzymania wniosku o pomoc, przez dokument umożliwiający egzekucję w
tym drugim Państwie.
10. Sprawy dotyczące terminu, po którym
roszczenie podatkowe nie może być egzekwowane, są regulowane przez
prawo Państwa wnioskującego. Wniosek o udzielenie pomocy w egzekucji
powinien zawierać dane dotyczące takiego terminu.
11. Czynności
egzekucyjne dokonane przez Państwo proszone w następstwie wniosku o
udzielenie pomocy, które zgodnie z prawem tego Państwa mogłoby
spowodować zawieszenie lub przerwanie terminu, o którym mowa w ustępie
10, będą miały taki sam skutek na mocy prawa Państwa wnioskującego.
Państwo proszone poinformuje Państwo wnioskujące o takich czynnościach.
12. Państwo proszone może zezwolić na przesunięcie płatności lub
rozłożenie płatności na raty, jeżeli jego ustawodawstwo lub praktyka
administracyjna na to zezwalają w podobnych okolicznościach, lecz
uprzednio poinformuje ono o tym Państwo wnioskujące.
13. Właściwe
organy Umawiających się Państw ustalą w drodze wzajemnego porozumienia
zasady dotyczące minimalnych kwot roszczeń podatkowych, które mogą być
przedmiotem wniosku o pomoc.
14. Państwa zrzekną się wzajemnie
między sobą zwrotu kosztów wynikających z pomocy i poparcia, jakiego
będą sobie wzajemnie udzielać przy stosowaniu niniejszej konwencji.
Państwo wnioskujące będzie w każdym razie ponosić odpowiedzialność
wobec Państwa proszonego za pieniężne następstwa aktów egzekucyjnych,
które zostaną uznane za nieuzasadnione w kontekście prawdziwości danego
roszczenia podatkowego lub ważności dokumentu zezwalającego na
egzekucję w Państwie wnioskującym.
Artykuł 29
Ograniczenia w stosowaniu artykułów 27 i 28
W żadnym wypadku postanowienia artykułów 27 i 28 nie mogą być rozumiane jako nakładające na Umawiające się Państwo obowiązku:
a)
stosowania środków administracyjnych, które są sprzeczne z
ustawodawstwem i praktyką administracyjną tego lub drugiego
Umawiającego się Państwa;
b) udzielania informacji, których
uzyskanie nie byłoby możliwe na podstawie własnego ustawodawstwa albo w
ramach normalnej praktyki administracyjnej tego lub drugiego
Umawiającego się Państwa;
c) udzielania informacji, które
ujawniłyby tajemnicę handlową, gospodarczą, przemysłową, kupiecką lub
zawodową albo praktykę handlową, lub informacji, których udzielenie
byłoby sprzeczne z porządkiem publicznym (ordre public).
Artykuł 30
Członkowie misji dyplomatycznych i urzędów konsularnych
1.
Niniejsza konwencja nie narusza przywilejów podatkowych przysługujących
członkom misji dyplomatycznych lub urzędów konsularnych na podstawie
ogólnych zasad prawa międzynarodowego lub postanowień umów
szczególnych.
2. W rozumieniu konwencji osobę fizyczną, która jest
członkiem misji dyplomatycznej lub urzędu konsularnego Umawiającego się
Państwa w drugim Umawiającym się Państwie lub w Państwie trzecim i
która jest obywatelem Państwa wysyłającego, uważa się za osobę mającą
miejsce zamieszkania w Państwie wysyłającym, jeżeli podlega ona w nim
takim samym obowiązkom w odniesieniu do podatków od dochodu jak osoby
mające miejsce zamieszkania w tym Państwie.
3. Konwencja nie ma
zastosowania do organizacji międzynarodowych, ich organów lub
funkcjonariuszy oraz członków misji dyplomatycznych lub urzędów
konsularnych Państwa trzeciego znajdujących się w Umawiającym się
Państwie, jeżeli nie podlegają oni w tym Państwie takim samym
obowiązkom w odniesieniu do podatku od dochodu, jakim podlegają osoby
mające miejsce zamieszkania w tym Państwie.
Artykuł 31
Zakres terytorialny
1. Zakres
obowiązywania konwencji może być rozszerzony, w jej całości lub w
zakresie niezbędnym w odniesieniu do jednego lub obu krajów Antyli
Niderlandzkich i Aruby, jeżeli kraje te wprowadzą podatki zasadniczo
podobne w swojej istocie do podatków, do których ma zastosowanie
konwencja. Każde takie rozszerzenie wejdzie w życie z takim dniem i z
zastrzeżeniem takich zmian i warunków, w tym warunków dotyczących
wypowiedzenia, jakie zostaną ustalone i uzgodnione w notach, które będą
wymienione drogą dyplomatyczną.
2. Jeżeli nie uzgodniono inaczej,
wypowiedzenie konwencji nie będzie oznaczać również wypowiedzenia
rozszerzenia konwencji na każdy kraj, na który została rozszerzona na
mocy tego artykułu.
ROZDZIAŁ VI
Postanowienia końcowe
Artykuł 32
Wejście w życie
1. Umawiające się
Państwa poinformują się wzajemnie, że spełnione zostały wymogi
konstytucyjne dla wejścia w życie niniejszej konwencji.
2.
Niniejsza konwencja wejdzie w życie miesiąc po dacie późniejszej z not,
o których mowa w ustępie 1, i jej postanowienia będą miały
zastosowanie:
a) w odniesieniu do podatków pobieranych u źródła –
do kwot dochodu osiągniętego w dniu 1 stycznia lub po tym dniu w roku
kalendarzowym następującym po roku, w którym konwencja wejdzie w życie;
b) w odniesieniu do innych podatków od dochodu – do takich podatków
pobieranych za każdy rok podatkowy zaczynający się dnia 1 stycznia lub
po tym dniu w roku kalendarzowym następującym po roku, w którym
konwencja wejdzie w życie.
3. Postanowienia Konwencji między Rządem
Królestwa Holandii a Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej o
uniknięciu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od
opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisanej w
Warszawie dnia 20 września 1979 r., i Protokół do niej utracą moc w
dniu poprzedzającym dzień, w którym niniejsza konwencja będzie mieć
zastosowanie.
Artykuł 33
Wypowiedzenie
Niniejsza konwencja
pozostanie w mocy do wypowiedzenia jej przez Umawiające się Państwo.
Każde Umawiające się Państwo może wypowiedzieć konwencję w drodze
dyplomatycznej, przekazując notę o wypowiedzeniu co najmniej sześć
miesięcy przed końcem roku kalendarzowego po okresie pięciu lat od dnia
wejścia konwencji w życie. W takim wypadku konwencja przestanie
obowiązywać:
a) w odniesieniu do podatków pobieranych u źródła –
do kwot dochodu osiągniętego w dniu 1 stycznia lub po tym dniu w roku
kalendarzowym następującym po roku, w którym taka nota została
przekazana;
b) w odniesieniu do innych podatków od dochodu – do
takich podatków nakładanych za każdy rok podatkowy rozpoczynający się w
dniu 1 stycznia lub po tym dniu w roku kalendarzowym następującym po
roku, w którym taka nota została przekazana.
NA DOWÓD CZEGO niżej podpisani, należycie do tego upoważnieni, podpisali niniejszą konwencję.
Sporządzono
w Warszawie dnia 13 lutego 2002 r. w dwóch egzemplarzach, w językach
polskim, niderlandzkim i angielskim, przy czym trzy teksty są jednakowo
autentyczne. W przypadku rozbieżności przy interpretacji między tekstem
polskim i niderlandzkim tekst angielski będzie rozstrzygający.
W imieniu
Rzeczypospolitej Polskiej
(pominięto) W imieniu
Królestwa Niderlandów
(pominięto)
PROTOKÓŁ
Przy podpisaniu Konwencji w sprawie unikania podwójnego
opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie
podatków od dochodu zawartej tego dnia między Rzecząpospolitą Polską a
Królestwem Niderlandów, niżej podpisani uzgodnili, że następujące
postanowienia będą stanowić integralną część konwencji.
I. Do artykułu 3 ustęp 1 litera e
W przypadku gdy podmiot
traktowany dla celów podatkowych jako osoba prawna podlega jako taka
opodatkowaniu w Umawiającym się Państwie, lecz dochód tego podmiotu
jest opodatkowany w drugim Umawiającym się Państwie jako dochód
udziałowców w tym podmiocie, to właściwe organy podejmą takie
działania, które z jednej strony zapobiegną podwójnemu opodatkowaniu,
lecz z drugiej strony zapobiegną, aby na skutek jedynie stosowania
konwencji dochód nie był poddany (częściowo) opodatkowaniu.
II. Do artykułu 3 ustęp 2 i artykułu 26
Ustala
się, że jeżeli właściwe organy Umawiających się Państw w drodze
wzajemnego porozumienia osiągnęły rozwiązanie w ramach konwencji w
odniesieniu do przypadków, w których mogłoby zaistnieć podwójne
opodatkowanie lub podwójne zwolnienie od opodatkowania:
a) w wyniku stosowania artykułu 3 ustęp 2 w zakresie interpretacji określeń niezdefiniowanych w konwencji, lub
b) w wyniku rozbieżności przy kwalifikacji (na przykład w odniesieniu do części dochodu lub osoby),
to
takie rozwiązanie – po jego opublikowaniu przez obydwa właściwe organy
– będzie wiążące przy stosowaniu konwencji również w innych podobnych
przypadkach.
III. Do artykułu 4
Osoba fizyczna mieszkająca na
pokładzie statku morskiego bez rzeczywistego miejsca zamieszkania w
żadnym z Umawiających się Państw będzie traktowana jako posiadająca
miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie, w którym znajduje się
port macierzysty statku morskiego.
IV. Do artykułów 5, 6, 7, 13 i 24
Ustala
się, że prawa do poszukiwania, badania i eksploatacji zasobów
naturalnych są traktowane jako mienie nieruchome położone w Umawiającym
się Państwie, do którego należy dno morskie i podglebie, z którymi są
one związane, i uważa się, że te prawa należą do mienia zakładu
położonego w tym Państwie. Ponadto ustala się, że wspomniane wyżej
prawa obejmują prawa do udziałów w zyskach lub aktywach wytwarzanych w
wyniku takich poszukiwań, badań lub eksploatacji.
V. Do artykułów 7 i 14
Płatności
uzyskiwane jako wynagrodzenie za usługi techniczne, w tym studia lub
pomiary o charakterze naukowym, geologicznym i technicznym lub za
usługi konsultingowe albo nadzorcze, będą traktowane jako płatności, do
których mają zastosowanie postanowienia artykułu 7 i artykułu 14.
VI. Do artykułów 10, 11 i 12
Jeżeli
u źródła został pobrany podatek przekraczający kwotę podatku, jaki
podlega poborowi na podstawie postanowień artykułów 10 i 11 lub 12, to
wnioski o zwrot nadpłaconej kwoty podatku powinny być przedkładane
właściwemu organowi Państwa, które pobrało podatek, w ciągu trzech lat
po upływie roku kalendarzowego, w którym podatek został pobrany.
VII. Do artykułów 10 i 33
Bez
względu na postanowienia artykułu 10 ustęp 2 litera a, do czasu, gdy
obydwa Umawiające się Państwa będą stosowały w pełni Dyrektywę z dnia
23 lipca 1990 r. o wspólnym systemie opodatkowania między spółkami
matkami i spółkami córkami różnych państw (90/435/EEC), będą miały w
dalszym ciągu zastosowanie postanowienia artykułu 10 ust. 3 Konwencji
między Rządem Królestwa Holandii a Rządem Polskiej Rzeczypospolitej
Ludowej o uniknięciu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu
się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku z
protokołem, podpisanej w Warszawie dnia 20 września 1979 r.
VIII. Do artykułu 11
Bez
względu na postanowienia artykułu 11 ustęp 2 odsetki uzyskane przez
osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się
Państwie w związku z umową zawartą przed podpisaniem niniejszej
konwencji będą podlegały opodatkowaniu tylko w tym Państwie podczas
pierwszych 12 miesięcy po dniu, w którym postanowienia niniejszej
konwencji będą miały zastosowanie.
IX. Do artykułu 16
1. Ustala się, że określenie „członek rady dyrektorów” oznacza:
a) w przypadku Niderlandów – „bestuurder” lub „commissaris”;
b) w przypadku Polski – „członka zarządu”, „rady nadzorczej” i „komisji rewizyjnej”.
2.
Ustala się również, że „bestuurder” lub „commissaris” spółki
holenderskiej oznacza osoby, które są mianowane w tym charakterze przez
zgromadzenie ogólne akcjonariuszy lub udziałowców lub przez inny
właściwy organ takiej spółki i mają powierzone obowiązki dotyczące
zarządzania i nadzorowania spółki.
X. Do artykułu 18 ustęp 2 litera c
Po
upływie 10 lat po wejściu w życie konwencji właściwe organy odbędą
między sobą konsultacje w celu ustalenia, czy jest celowe skorygowanie,
w drodze wymiany listów, kwoty, o której mowa w artykule 18 ustęp 2
litera c.
XI. Do artykułu 26
Właściwe organy Państw mogą
również ustalić w odniesieniu do każdego porozumienia osiągniętego w
ramach procedury wzajemnego porozumiewania się w rozumieniu artykułu
26, jeżeli zajdzie potrzeba, wbrew ich ustawodawstwom wewnętrznym, że
Państwo, w którym istnieje dodatkowe obciążenie podatkowe w wyniku
takiego porozumienia nie będzie nakładać żadnych podwyżek, dopłat,
odsetek i kosztów w zakresie tego dodatkowego obciążenia podatkowego,
jeżeli drugie Państwo, w którym istnieje odpowiednia obniżka podatku w
wyniku porozumienia, powstrzymuje się od płacenia jakichkolwiek odsetek
w odniesieniu do takiej obniżki podatku.
XII. Do artykułu 28
Postanowienia
o pomocy w egzekucji zawarte w artykule 28 niniejszej konwencji wejdą w
życie tylko wtedy, gdy właściwe organy tak uzgodnią w drodze wymiany
listów po wzajemnych konsultacjach.
NA DOWÓD CZEGO niżej podpisani, należycie do tego upoważnieni, podpisali niniejszy protokół.
Sporządzono
w Warszawie dnia 13 lutego 2002 r. w dwóch egzemplarzach, w językach
polskim, niderlandzkim i angielskim, przy czym trzy teksty są jednakowo
autentyczne. W przypadku rozbieżności przy interpretacji między tekstem
polskim i niderlandzkim tekst angielski będzie rozstrzygający.
W imieniu
Rzeczypospolitej Polskiej
(pominięto) W imieniu
Królestwa Niderlandów
(pominięto)
Po zaznajomieniu się z powyższą konwencją, w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej oświadczam, że:
– została ona uznana za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych,
– jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona,
– będzie niezmiennie zachowywana.
Na dowód czego wydany został akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej Polskiej.
Dano w Warszawie dnia 20 stycznia 2003 r.
(publikacja: Dz. U. z 2003 r. nr 216, poz. 2120)
Opublikowano portal Polonia.NL, 27.09.2007
